Geen woning en werk door status als tbs’er
Richardo is al zestien jaar tbs’er. Hij wil graag terugkeren in de samenleving, maar krijgt dat niet voor elkaar. “Huiseigenaren en werkgevers durven het niet aan met me, ik krijg geen tweede kans. Heb ik hier zo hard voor gewerkt?” Lees het gehele artikel in Trouw
Richardo werd in 2004 na een poging tot zware mishandeling veroordeeld tot een gevangenisstraf van ruim zeven maanden en tbs met voorwaarden. Nu is hij 54 en nog steeds niet vrij om te gaan en staan waar hij wil. Zijn tbs-verpleging is weliswaar voorwaardelijk beëindigd, maar zijn woonplaats Almelo mag hij niet zonder toestemming van de reclassering verlaten. Ook moet hij drie keer per week op bezoek bij zijn behandelaars van Forensisch Psychiatrische Afdeling (FPA) Westerdok.
Door stigma TBS geen woning en werk
Richardo, die vanwege het stigma op tbs’ers niet met zijn achternaam in de krant wil, zit naar eigen zeggen vast. “Zonder de twee w’s, woning en werk, wordt mijn tbs niet beëindigd”, legt hij boven een beker koffie uit in een kamer van de FPA. “Maar juist door mijn status als tbs’er, vind ik die niet. Waar ik ook aanklop, ik krijg steeds nul op het rekest. Heb ik hier nou zo hard voor gewerkt?”
Welke werkgever geeft Richardo een kans?
Werkgevers Richardo wíl terugkeren in de maatschappij, herhaalt hij keer op keer. “Ik laat al zo lang zien dat ik geen gevaar meer ben. Ik blijf van de drugs af, kom afspraken na, bespreek verloven voor en na met de reclassering. Maar ik krijg geen kans. Dat maakt me boos en teleurgesteld. Wat wil de samenleving nou van me? Hij heeft de hoop om betaald werk te vinden bijna opgegeven. “Ik heb misschien alleen de lagere school afgemaakt, maar kan en wil de handen uit de mouwen steken. Maar werkgevers durven het niet aan. Voor mij zoveel anderen. Ik ben een vechter, maar dit schiet niet op.”
Wilt u als werkgever in gesprek met Richardo?