BLOG: Aan de zijlijn
Als maatschappelijk werker ben ik werkzaam bij Transfore, de stichting voor Forensische zorg bij Dimence Groep. Ik werk voor het Levensloopteam. Daar werken we met mensen die, kortgezegd, tussen wal en schip vallen. Mensen met complexe problemen, bij wie alles al is geprobeerd en waarbij overlast gevend en agressief gedrag op de voorgrond blijft staan. Als team werken we ambulant en veelal in nauwe samenwerking met andere organisaties, gemeente en politie om mensen de beste zorg te bieden.
Boos stampvoet jij de kamer uit. “Jullie spelen onder één hoedje met de politie” roep je door de gang. “Jullie houden me in de gaten als ik terug kom naar de stad. Je hoeft hier niet meer op bezoek te komen. “
Na een rit van zo'n twee uur hadden we het weerzien met jou anders ingeschat. De laatste keer dat ik je sprak was in de gevangenis. Je wilde graag verandering in je leven, na 45 jaar ellende mocht het roer wel om. Veel opnames, periodes van dakloosheid en gevangenisstraffen bepaalde jouw leven. Je was het zat en wilde wat anders.
“Wat anders” is voor jou een eigen huis, en het liefste zo min mogelijk hulpverleners om je heen. Dit was reden voor jou om in te stemmen met ondersteuning van het Levensloopteam. Eindelijk één team met mensen die jou gaan helpen. Niet steeds van de één naar de andere organisatie. Met steeds opnieuw hulpverleners die het ‘beste’ met je voor hebben. Daarvan had je er in je leven al genoeg gehad. Je was er dan ook erg goed in om zorg te mijden.
Sindsdien zijn we betrokken en houden in het traject de rode draad vast. We houden contact met jou, waar je ook verblijft en hoe het ook met je gaat. Los van obstakels die financiering, afstand of tijdsinvestering met zich mee kunnen brengen.
Je bent nu al een tijdje opgenomen in een gesloten kliniek in het noorden van het land, met een maatregel die is opgelegd door de rechter. In jouw geval betekent het dat je alleen onder begeleiding naar buiten mag en een behandeling moet volgen. Onderdeel van de behandeling is dat je wordt ingesteld op medicatie, dat er onderzoek wordt gedaan naar wat je kan en wat je nodig hebt om in de maatschappij te kunnen functioneren. Ook volg je therapie en leer je omgaan met je emoties en met de drang om middelen te gebruiken.
We hebben contact gehouden met jou en met de afdeling waar je verblijft. We horen dat het goed met je gaat, dat je bezig bent met jezelf. Dat je mag gaan oefenen met meer vrijheden buiten de kliniek. Je mag buiten de kliniek een boodschapje gaan doen.
We zijn dan ook enigszins verbaasd dat het contact met jou op deze manier verloopt. In het korte gesprek voelen we de achterdocht en boosheid die je hebt richting de stad van herkomst en tegen ons. Je bent er echt van overtuigd dat we onder één hoedje spelen met politie en ketenpartners. En hoewel je een bekend gezicht bent in de stad en wordt besproken in een overleg met ketenpartners, is er geen sprake van dat wij onder één hoedje spelen. Maar ja, leg dat maar eens uit aan iemand die al boos is en achterdochtig.
We zoeken je behandelaar op en praten over wat er is gebeurd in het gesprek. Je achterdocht naar de omgeving waar je vandaan komt, de dingen die daar in het verleden zijn gebeurd. Het niet kunnen zien van onze bedoelingen. Het speelt allemaal mee in je boosheid richting ons. Gezien je verleden is het niet iets nieuws. Het is wel de vraag waarom die achterdocht nu ineens zo zichtbaar wordt. Dit terwijl je goed functioneert op de afdeling en op de nominatie staat om door te stromen naar een vervolgplek met meer vrijheid.
De vrijheid in het vervolgtraject betekent dat er minder hulpverleners in de buurt zijn om je te ondersteunen. Je krijgt meer verantwoordelijkheid voor je dagindeling, huishoudelijke taken. Dat zie je niet als een probleem. Ook zullen er regels zijn waar je je aan moet houden zolang je daar woont. Geen overlast veroorzaken, geen gebruik van middelen. Vooral die laatste regel is er één waarvan we weten dat je het lastig vind je daaraan te houden.
In overleg met de afdeling besluiten we om als Levensloopteam wat meer op de achtergrond te blijven. We bezoeken je voorlopig niet meer, maar zullen wel meedenken over je traject en de vervolgstappen. Onze aanwezigheid en aandacht voeden nu vooral je achterdocht en boosheid.
Vanaf de zijlijn kijken we toe, maar we laten je niet los....
Jipke Nap